افعال کمکي (Helping Verbs) :
افعال کمکي به خودي خود معنايي ندارند ولي وجود آنها در ساختار جمله ضروري است. معمولا افعال کمکي را همراه با افعال اصلي به کار مي بريم تا به افعال اصلي کمک کنند. در کل حدود ۱۵ فعل کمکي وجود دارد که ما آنها را به دو دسته تقسيم مي کنيم:
افعال کمکي اوليه (Primary Helping Verbs)
1- be همان (am, is و are).
براي ايجاد زمان فعل به صورت پيوسته مانند :
He is watching TV
(يعني به فعل اصلي watching کمک مي کند که به طور پيوسته و در حال انجام جلوه کند)
2- Have:
براي ايجاد زمان فعل به صورت کامل شده :
I have finished my homework
(يعني به فعل اصلي finished کمک مي کند تا به صورت عمل تمام شده جلوه کند)
3- Do :
to make negatives
براي منفي کردن :
I do not like you
to make questions
براي سوال پرسيدن :
?Do you want some coffee
to show emphasis
براي نشان دادن تأکيد :
I do want you to pass your exam
to stand for a main verbs in some constructions
براي پشتيباني از فعل اصلي در برخي جملات :
He speaks faster than she does
افعال کمکي کيفي (Modal Helping Verbs)
از افعال کمکي کيفي استفاده مي کنيم تا بتوانيم به نوعي در کيفيت و معناي افعال اصلي جمله تغيير ايجاد کنيم. اين افعال به گونه اي لزوم و يا امکان داشتن را به معناي فعل اصلي اضافه مي کنند:
مثال:
I can‘t speak Chinese.
John may arrive late.
Would you like a cup of coffee?
you should see a doctor.
I really must go now.
نکته: به افعال زير توجه کنيد
need
used to
به اين افعال افعال نيمه کمکي کيفي(semi-modal verbs) نيز مي گويند چون گاها شبيه افعال کمکي کيفي عمل کرده و گاها مانند افعال اصلي.
از فعل کمکي کيفي Can چه هنگام استفاده مي کنيم :
براي صحبت در مورد توانايي و امکان داشتن چيزي.
درخواست کردن.
درخواست اجازه و يا اجازه دادن.
ساختار کلي :
Subject + can + main verb
مثال براي صحبت در مورد توانايي و امکان داشتن :
She can drive a car.
مثال براي درخواست کردن :
Can you put the TV on.
Can you be quiet!
مثال براي درخواست اجازه و يا اجازه دادن :
Can I smoke in this room ?
you can smoke in the room.
از فعل کمکي کيفي Could چه هنگام استفاده مي کنيم :
صحبت در مورد توانايي و يا امکان داشتن چيزي در گذشته.
در خواست کردن.
ساختار کلي :
Subject + can + main verb
مثال براي صحبت در مورد توانايي و يا امکان داشتن چيزي در گذشته :
I could swim when I was 5 years old.
My grandmother could speak seven languages.
Could you understand what he was saying?
مثال براي درخواست کردن :
نکته : معمولا از could جهت درخواست از کسي براي انجام کاري استفاده مي شود. که مؤدبانه تر از can است.
Could you tell me where the bank is, Please?
Could you send me a catalogue ,please?
از فعل اصلي Have to چه موقع استفاده کنيم : (التزام شهودي)
هنگامي که مي خواهيم ضرورت چيزي را نشان بدهيم از اين فعل استفاده مي کنيم.
مثال :
Children have to go to school.
In France, you have to drive on the right.
ساختار کلي :
subject + auxiliary verb + have + infinitive (with to)
مثالي ديگر :
I do not have to see a doctor.
I have to see a doctor.
I do have to see a doctor.
تنها فرق جمله دوم با سوم اين است که جمله سوم تأکيد بيشتر براي ديدن دکتر دارد.
از فعل کمکي Must چه موقع استفاده کنيم: ( التزام ذهني)
منظور از التزام ذهني اين است که انجام عمل به نظر گوينده لازم و ضروري است ولي در حالتي که از Have to استفاده مي کرديم يک التزام کلي و براي همه بود.
ساختار کلي :
subject + must + main verb
چند مثال :
You must visit us soon.
I must call my mother tomorrow.
چه هنگام از Must not يا Mustn’t استفاده کنيم :
براي نشان دادن ممنوعيت چيزي از اين فعل کمکي استفاده مي کنيم.
ساختار کلي :
subject + must not + main verb
مثال :
Passengers must not talk to the driver.
Policeman mustn’t drink on duty.
Visitors must not smoke. (present)
I mustn’t forget Tara’s Birthday.(future)
نکته : از must not نمي توانيم براي زمان گذشته استفاه کنيم. بايد از ساختار هاي ديگر استفاده کرد :
I couldn’t park out side the parking.
We were not allowed to enter.
چه هنگام از May يا Might استفاده کنيم :
اين افعال کمکي به گونه اي شک و ترديد را به معناي فعل اصلي القاء مي کنند. might زمان گذشته فعل may بوده و در حالت معمول اگر به جاي may بکار رود مؤدبانه تر است.
Ali may study this lesson.
Ali might leave here for Ahvaz tomorrow.
Might I borrow your book?
چه هنگام از Shall استفاده کنيم :
shall در زمان آينده ساده و براي اول شخص مفرد (I) و اول شخص جمع (We) بکار مي رود. مي توان به جاي shall از will نيز براي اول شخص مفرد و اول شخص جمع استفاده کرد که در آن صورت القاء کننده قول دادن خواهد بود.
I shall study my lessons.
من درسهايم را مطالعه خواهم کرد
I will study my lessons.
من درسهايم را مطالعه خواهم کرد – قول دادن
نکته: در حالت سوالي shall we براي اجازه گرفتن بکار مي رود:
Shall we go to stadium?
نکته: اگر shall غير از اول شخص مفرد و اول شخص جمع بکار رفت براي اجازه دادن يا قول دادن خواهد بود:
You shall go to stadium if you study your lessons.
He shall study his lessons.
چه هنگام از Should استفاده کنيم :
should زمان گذشته shall بوده و براي اجبار يا وظيفه بکار ميرود.
The teacher should insist that students not to talk during the test.
چه هنگام از Will استفاده کنيم :
اين فعل براي نشان دادن زمان آينده بکار مي رود (براي اول شخص مفرد و اول شخص جمع فعل shall بکار مي رود در غير اينصورت در اين دوحالت بکاربردن فعل will بمعناي قول دادن خواهد بود).
I will solve the problem for you.
چه هنگام از Would استفاده کنيم :
اين فعل گذشته فعل will است و براي بيان ميل و آرزو يا خواهش مؤدبانه بکارمي رود:
I would like to thank you.
Would you please, come to my office today?
چه هنگام از Dare استفاده کنيم :
به معناي جرأت کردن است. درجمله هم مي تواند فعل اصلي باشد (Main verb) و هم فعل کمکي کيفيتي يا کمکي مخصوص (Modal helping verb) .
نکته: چنانچه اين فعل به عنوان فعل کمکي بکار رود حتما بايد جمله سوالي يا منفي باشد:
Dare she go to jungle at night?
نکته: در صورتي که به عنوان فعل اصلي بکار رود هم در جمله مثبت، هم منفي و هم سوالي ميتواند استفاده شود وبايد به شکل مصدر با to باشد:
Does she dare to go to jungle at night?
چه هنگام از Ought to استفاده کنيم :
ought to و should هردو بيانگر اجبارند ولي يکنوع اجبار اخلاقي و توصيه وار. حال آنکه must بيانگر اجبار بي قيد و شرط است.
تها فرق ought to با should در اين است که بعد از فعل کمکي ought to مصدر بدون to مي آيد ولي بعد از should مصدر همراه با to است:
You ought to have a good treatment with your parent.
You should have a good treatment to your parent.