مشتری در مقایسه با زمین

در شکل زیر تفاوت میزان عناصر در دو سیارا مشتری و زمین را نشان می دهد همانطور که می دانید و در شکل زیر نشان می داد، اتم هیدروژن در سطح سیاره مشتری بیشتر می باشد و اتم آهن در سطح زمین بیشتر می باشد.

همان طور که مشاهده می کنید عنصر گوگرد در رتبه ششم در هر دو سیاره می باشد، دو عنصر گوگرد و اکسیژن جز فراوانترین عناصر در هر دو سیاره می باشند.

در سیاره مشتری هیچ فلزی جز عناصر فراوان نمی باشد، این سیاره حالت گازی دارند، چون بیشتر عنصرهای این سیاره در دمای پایین گازی هستند، و عنصر هیدروژن در این سیاره هیدروژن می باشد.

درصد فراوانی هیدروژن در سیاره مشتری بالای ۹۰ درصد می باشد.

در سیاره زمین بیشتر عناصر به غیر از اکسیژن حالت جامد دارند، برای همین این سیاره حالت جامد دارد، و عنصر آهن در این سیاره بسیار فراوان می باشد، و در میان نافلزات اکسیژن بسیار فراوان می باشد.

در سیاره زمین هیچ عنصری درصد فراوانیش از ۵۰ درصد بیشتر نمی باشد.

برخی دانشمندان نه همۀ آنها معتقدند که جهان با انفجار مهیبی به نام مهبانگ آغاز شده و طی آن انرژی بسیار عظیمی آزاد شده است. در مهبانگ پس از به وجود آمدن ذرات زیر اتمی ،الکترون پروتون و نوترون، عنصرهای هیدروژن و هلیم ایجاد شدند با گذشت زمان و کاهش دما، گازهای هیدروژن هلیم متراکم شده و مجموعه های گازی به نام سحابی را به وجود آوردند و که باعث تولید کهکشانها و ستاره ها شد.

یک مثال از یک سحابی که در آن ستارگان زایش می شوند، سحابی عقاب است که تلسکوپ هابل عکس آن را گرفته است، درون ستاره ها مانند خورشید و در دماهایی بسیار بالا واکنشهای هسته ای رخ می دهد که در این واکنشها عنصرهای سبک به عنصرهای سنگین تبدیل می شوند از این روستارگان کارخانه تولید عنصرها هستند، دما و اندازه یک ستاره تعیین می کند که در آنچه عنصرهایی ساخته شوند؛ هر چه قدر دمای یک ستاره بیشتر باشد شرایط برای تولید عنصرهای سنگین تر مانند طلا و آهن مساعدتر است

ستارگان پس از میلیونها سال نورافشانی پایداری خود را از دست داده و با مرگ یک ستاره انفجاری بزرگ رخ می دهد که سبب پراکندگی عنصرهای تشکیل دهنده در فضا می شوند. عزیزان نحوۀ تولید عنصرها طی جملات بالا برای شما شرح داده شد؛ برای راحتی کار و به خاطر سپردن آنها ترتیب زیر را برای شما رسم کرده ام.

مقاله انگلیسی در زمینه تفاوت مشتری با زمین

از زمانی که گالیله گالیله برای اولین بار مشتری را از نزدیک در سال 1610 با استفاده از تلسکوپ طراحی خود رصد کرد، دانشمندان و ستاره شناسان به شدت مجذوب سیاره جوین شدند. نه تنها این بزرگترین سیاره منظومه شمسی است، بلکه هنوز هم چیزهایی در مورد این جهان وجود دارد – با وجود قرن ها تحقیق و ماموریت های اکتشافی متعدد – که همچنان حتی بزرگترین ذهن ما را نیز مبهم می کند.

یکی از دلایل اصلی این امر این است که مشتری به شدت با آنچه که ما ساکنان زمین آن را عادی می‌دانیم متفاوت است. وجود آن بین اندازه باورنکردنی، جرم، ترکیب، اسرار میدان های مغناطیسی و گرانشی آن، و سیستم چشمگیر قمرهای آن، به ما نشان داده است که سیارات واقعاً چقدر می توانند متنوع باشند.

Jupiter Compared to Earth

Ever since Galileo Galilei first observed Jupiter closely in 1610 using a telescope of his own design, scientists and astronomers have been immensely fascinated by the Jovian planet. Not only is it the Solar System’s largest planet, but there are still things about this world – despite centuries of research and numerous exploration missions – that continue to mystify even our greatest minds.

One of the main reasons for this is because Jupiter is so starkly different from what we Earth-dwellers consider to be normal. Between its incredible size, mass, composition, the mysteries of its magnetic and gravitational fields, and its impressive system of moons, its existence has shown us just how diverse planets can truly be.

اندازه، جرم و چگالی

شعاع زمین متوسط 6371 کیلومتر (3958.8 مایل) و جرم 5.97 × 10²⁴ kg کیلوگرم است، در حالی که مشتری دارای شعاع متوسط 6 ± 69911 کیلومتر (43441 مایل) و جرم 1.8986×10²⁷ کیلوگرم است. به طور خلاصه، مشتری تقریباً 11 برابر زمین است و کمی کمتر از 318 برابر جرم دارد. با این حال، چگالی زمین به طور قابل توجهی بالاتر است، زیرا یک سیاره زمینی است 5.514 g/cm³ گرم در سانتی متر مکعب در مقایسه با 1.326 g/cm³ گرم در سانتی متر مکعب.

به همین دلیل، گرانش “سطح” مشتری به طور قابل توجهی بالاتر از زمین طبیعی است – یعنی 9.8 متر بر ثانیه یا 1 گرم. در حالی که مشتری به عنوان یک غول گازی فی نفسه هیچ سطحی ندارد، اخترشناسان بر این باورند که در جو مشتری که فشار اتمسفر برابر با 1 بار است (که برابر با زمین در سطح دریا است)، مشتری نیروی گرانشی 24.79 متر بر ثانیه (که معادل 2.528 گرم است) را تجربه می کند.

Size, Mass and Density:

Earth’s has a mean radius of 6,371 km (3,958.8 mi), and a mass of 5.97 × 10²⁴ kg, whereas Jupiter has a mean radius of 69,911 ± 6 km (43441 mi) and a mass of 1.8986×10²⁷ kg. In short, Jupiter is almost 11 times the size of Earth, and just under 318 times as massive. However, Earth’s density is significantly higher, since it is a terrestrial planet – 5.514 g/cm³ compared to 1.326 g/cm³.

Because of this, Jupiter’s “surface” gravity is significantly higher than Earth normal – i.e. 9.8 m/s² or 1 g. While, as a gas giant, Jupiter has no surface per se, astronomers believe that within Jupiter’s atmosphere where the atmospheric pressure is equal to 1 bar (which is equal to Earth’s at sea level), Jupiter experiences a gravitational force of 24.79 m/s² (which is the equivalent of 2.528 g).

ترکیب و ساختار

زمین یک سیاره زمینی است، به این معنی که از مواد معدنی سیلیکات و فلز تشکیل شده است که بین یک هسته فلزی و یک گوشته و پوسته سیلیکات متمایز شده است. خود هسته نیز بین هسته داخلی و هسته خارجی (که در جهت مخالف چرخش زمین می چرخد) متمایز می شود. با پایین آمدن از پوسته به داخل، دما و فشار افزایش می یابد.

شکل زمین تقریباً شبیه یک کروی مایل است، کره ای که در امتداد محور از قطبی به قطب دیگر صاف شده است، به طوری که یک برآمدگی در اطراف استوا وجود دارد. این برآمدگی ناشی از چرخش زمین است و باعث می شود که قطر در استوا 43 کیلومتر (27 مایل) بزرگتر از قطر قطب به قطب باشد.

در مقابل، مشتری عمدتاً از ماده گازی و مایع تشکیل شده است که بین یک جو بیرونی گازی و یک فضای داخلی متراکم تر تقسیم می شود. جو فوقانی آن از حدود 88 تا 92 درصد هیدروژن و 8 تا 12 درصد هلیوم از نظر حجم مولکول های گاز تشکیل شده است و تقریباً. 75 درصد هیدروژن و 24 درصد هلیوم بر حسب جرم و یک درصد باقیمانده از عناصر دیگر تشکیل شده است.

جو حاوی مقادیر کمی متان، بخار آب، آمونیاک و ترکیبات مبتنی بر سیلیکون و همچنین مقادیر کمی بنزن و سایر هیدروکربن ها است. همچنین آثاری از کربن، اتان، سولفید هیدروژن، نئون، اکسیژن، فسفین و گوگرد وجود دارد. کریستال های آمونیاک منجمد نیز در بیرونی ترین لایه اتمسفر مشاهده شده است.

Composition and Structure:

Earth is a terrestrial planet, which means it is composed of silicate minerals and metal that are differentiated between a metal core and a silicate mantle and crust. The core itself is also differentiated, between an inner core and outer core (which spins in the opposite direction of Earth’s rotation). As one descends from the crust to the interior, temperatures and pressure increase.

The shape of Earth approximates that of an oblate spheroid, a sphere flattened along the axis from pole to pole such that there is a bulge around the equator. This bulge results from the rotation of Earth, and causes the diameter at the equator to be 43 kilometers (27 mi) larger than the pole-to-pole diameter.

In contrast, Jupiter is composed primarily of gaseous and liquid matter which is divided between a gaseous outer atmosphere and a denser interior. It’s upper atmosphere is composed of about 88–92% hydrogen and 8–12% helium by volume of gas molecules, and approx. 75% hydrogen and 24% helium by mass, with the remaining one percent consisting of other elements.

The atmosphere contains trace amounts of methane, water vapor, ammonia, and silicon-based compounds as well as trace amounts of benzene and other hydrocarbons. There are also traces of carbon, ethane, hydrogen sulfide, neon, oxygen, phosphine, and sulfur. Crystals of frozen ammonia have also been observed in the outermost layer of the atmosphere.

فضای داخلی متراکم تر از تقریباً 71٪ هیدروژن، 24٪ هلیوم و 5٪ عناصر دیگر از نظر جرم تشکیل شده است. اعتقاد بر این است که هسته مشتری ترکیبی متراکم از عناصر است – یک لایه اطراف هیدروژن فلزی مایع با مقداری هلیوم، و یک لایه بیرونی عمدتاً از هیدروژن مولکولی. هسته نیز سنگی است، اما این نیز ناشناخته باقی مانده است.

و مانند زمین، دما و فشار داخل مشتری به طور چشمگیری به سمت هسته افزایش می یابد. اعتقاد بر این است که در “سطح” فشار 10 بار و دما 340 کلوین (67 درجه سانتیگراد، 152 درجه فارنهایت) است. در منطقه ای که هیدروژن فلزی می شود، اعتقاد بر این است که دما به 10000 کلوین (9700 درجه سانتی گراد؛ 17500 درجه فارنهایت) و فشار به 200 گیگا پاسکال می رسد. دما در مرز هسته 36000 کلوین (35700 درجه سانتیگراد؛ 64300 درجه فارنهایت) و فشار داخلی تقریباً 3000-4500 گیگا پاسکال برآورد شده است.

همچنین مانند زمین، شکل مشتری به شکل کروی مایل است. در واقع، مسطح شدن قطب مشتری بیشتر از زمین است

0.00015 ± 0.06487-

در مقایسه با 0.00335 می باشد.

این به دلیل چرخش سریع مشتری در محور خود است و به همین دلیل است که شعاع استوایی این سیاره تقریباً 4600 کیلومتر بزرگتر از شعاع قطبی آن است.

The denser interior is composed of roughly 71% hydrogen, 24% helium and 5% other elements by mass. It is believed that Jupiter’s core is a dense mix of elements – a surrounding layer of liquid metallic hydrogen with some helium, and an outer layer predominantly of molecular hydrogen. The core has also been inferred as being rocky, but this remains unknown as well.

And much like Earth, temperatures and pressures inside Jupiter increase dramatically toward the core. At the “surface”, the pressure and temperature are believed to be 10 bars and 340 K (67 °C, 152 °F). In the region where hydrogen becomes metallic, it is believed that temperatures reach 10,000 K (9,700 °C; 17,500 °F) and pressures 200 GPa. The temperature at the core boundary is estimated to be 36,000 K (35,700 °C; 64,300 °F) and the interior pressure at roughly 3,000–4,500 GPa.

Also like Earth, Jupiter’s shape is that of an oblate spheroid. In fact, Jupiter’s polar flattening is greater than that of Earth’s – 0.06487 ± 0.00015 compared to 0.00335. This is due to Jupiter’s rapid rotation on its axis, and is why the planet’s equatorial radius is approximately 4600 km larger than its polar radius.

پارامترهای مداری

زمین یک گریز از مرکز مداری بسیار جزئی (تقریباً 0.0167) دارد و در فاصله 147،095،000 کیلومتر (0.983 AU) از خورشید در حضیض perihelion تا 151،930،000 کیلومتر (1.015 AU) در آفلیون aphelion است.

این تا فاصله متوسط (معروف به محور نیمه اصلی) 149،598،261 کیلومتر، که اساس یک واحد نجومی (AU) است، انجام می شود.

Orbital Parameters:

Earth has a very minor orbital eccentricity (approx. 0.0167) and ranges in distance from 147,095,000 km (0.983 AU) from the Sun at perihelion to 151,930,000 km (1.015 AU) at aphelion. This works out to an average distance (aka. semi-major axis) of 149,598,261 km, which is the basis of a single Astronomical Unit (AU).

دوره مداری زمین 365.25 روز است که معادل 1000017 سال جولیانی است. این بدان معنی است که هر چهار سال (در سالی که به عنوان سال کبیسه شناخته می شود)، تقویم زمین باید یک روز اضافی را شامل شود. اگرچه از نظر فنی یک روز کامل 24 ساعت در نظر گرفته می شود، سیاره ما دقیقاً 23 ساعت و 56 متر و 4 ثانیه طول می کشد تا یک چرخش سیدرال (0.997 روز زمینی) را انجام دهد. اما در ترکیب با دوره مداری آن به دور خورشید، زمان بین یک طلوع و دیگری (یک روز خورشیدی) 24 ساعت است.

با مشاهده از قطب شمال سماوی، حرکت زمین و چرخش محوری آن در خلاف جهت عقربه های ساعت به نظر می رسد. از نقطه نظر بالای قطب شمال خورشید و زمین، زمین در خلاف جهت عقربه های ساعت به دور خورشید می چرخد. محور زمین نیز 23.4 درجه به سمت دایره البروجی خورشید متمایل است که مسئول ایجاد تغییرات فصلی در سطح سیاره است. این امر علاوه بر ایجاد تغییرات دما، باعث تغییر در میزان نور خورشیدی که نیمکره در طول یک سال دریافت می کند نیز می شود.

در همین حال، مشتری در فاصله متوسط (نیمه محور اصلی) 778299000 کیلومتر (5.2 AU) به دور خورشید می‌چرخد که از 740،550،000 کیلومتر (4.95 واحد نجومی) در حضیض و 816،040،000 کیلومتر 5/5 AU (5). در این فاصله، مشتری 11.8618 سال زمینی طول می کشد تا یک دور به دور خورشید را کامل کند. به عبارت دیگر، یک سال یوویی معادل 4332.59 روز زمینی طول می کشد.

با این حال، چرخش مشتری سریع‌ترین چرخش در بین تمام سیارات منظومه شمسی است و یک چرخش واحد را روی محور خود در اندکی کمتر از ده ساعت (9 ساعت و 55 دقیقه و 30 ثانیه) انجام می‌دهد. بنابراین، یک سال جوین Jovian solar days 10475.8 روز شمسی به طول می انجامد.

The Earth has an orbital period of 365.25 days, which is the equivalent of 1.000017 Julian years. This means that every four years (in what is known as a Leap Year), the Earth calendar must include an extra day. Though technically a full day is considered to be 24 hours long, our planet takes precisely 23h 56m and 4 s to complete a single sidereal rotation (0.997 Earth days). But combined with its orbital period around the Sun, the time between one sunrise and another (a Solar Day) is 24 hours.

Viewed from the celestial north pole, the motion of Earth and its axial rotation appear counterclockwise. From the vantage point above the north poles of both the Sun and Earth, Earth orbits the Sun in a counterclockwise direction. Earth’s axis is tilted also 23.4° towards the ecliptic of the Sun, which is responsible for producing seasonal variations on the planet’s surface. In addition to producing variations in temperature, this also results in variations in the amount of sunlight a hemisphere receives during the course of a year.

Meanwhile, Jupiter orbits the Sun at an average distance (semi-major axis) of 778,299,000 km (5.2 AU), ranging from 740,550,000 km (4.95 AU) at perihelion and 816,040,000 km (5.455 AU) at aphelion. At this distance, Jupiter takes 11.8618 Earth years to complete a single orbit of the Sun. In other words, a single Jovian year lasts the equivalent of 4,332.59 Earth days.

However, Jupiter’s rotation is the fastest of all the Solar System’s planets, completing a single rotation on its axis in slightly less than ten hours (9 hours, 55 minutes and 30 seconds). Therefore, a single Jovian year lasts 10,475.8 Jovian solar days.

جوها

جو زمین از پنج لایه اصلی تشکیل شده است – تروپوسفر، استراتوسفر، مزوسفر، ترموسفر و اگزوسفر. به عنوان یک قاعده، فشار و چگالی هوا هر چه بیشتر به اتمسفر می رود و از سطح دورتر می شود کاهش می یابد. با این حال، رابطه بین دما و ارتفاع پیچیده تر است و حتی ممکن است در برخی موارد با ارتفاع افزایش یابد.

تروپوسفر تقریباً 80٪ از جرم جو زمین را شامل می شود که حدود 50٪ آن در 5.6 کیلومتر پایین تر (3.48 مایل) قرار دارد که آن را از همه لایه های جوی پوشاننده آن چگال تر می کند. این ماده عمدتاً از نیتروژن (78٪) و اکسیژن (21٪) با غلظت کمی از بخار آب، دی اکسید کربن و سایر مولکول های گازی تشکیل شده است.

تقریباً تمام بخار آب یا رطوبت جو در تروپوسفر یافت می شود، بنابراین این لایه ای است که بیشتر پدیده های هواشناسی زمین (ابرها، باران، برف، طوفان های رعد و برق) در آن رخ می دهد. تنها استثنا ترموپوسفر است، جایی که پدیده های معروف به شفق قطبی و شفق قطبی استرالیا (معروف به شفق شمالی و جنوبی) شناخته شده است.

همانطور که قبلاً اشاره شد، جو مشتری عمدتاً از هیدروژن و هلیوم و مقادیر کمی از عناصر دیگر تشکیل شده است. مشتری مانند زمین، شفق های قطبی را در نزدیکی قطب های شمالی و جنوبی خود تجربه می کند. اما در مشتری، فعالیت شفق قطبی بسیار شدیدتر است و به ندرت متوقف می شود. تشعشعات شدید، میدان مغناطیسی مشتری، و وفور مواد از آتشفشان‌های آیو که با یونوسفر مشتری واکنش می‌دهند، نمایش نوری واقعاً دیدنی ایجاد می‌کنند.

مشتری همچنین الگوهای آب و هوایی خشن را تجربه می کند. سرعت باد 100 متر بر ثانیه (360 کیلومتر در ساعت) در جت های منطقه ای رایج است و می تواند به 620 کیلومتر در ساعت (385 مایل در ساعت) برسد. طوفان ها در عرض چند ساعت شکل می گیرند و می توانند در طول شب به قطر هزاران کیلومتر تبدیل شوند. یک طوفان، لکه قرمز بزرگ، حداقل از اواخر دهه 1600 در حال وقوع بوده است. طوفان در طول تاریخ خود در حال کوچک شدن و گسترش بوده است. اما در سال 2012، پیشنهاد شد که لکه قرمز غول پیکر ممکن است در نهایت ناپدید شود.

مشتری همیشه پوشیده از ابرهایی است که از بلورهای آمونیاک و احتمالاً هیدروسولفید آمونیوم تشکیل شده است. این ابرها در تروپوپوز قرار دارند و در نوارهایی با عرض های جغرافیایی مختلف قرار گرفته اند که به “مناطق گرمسیری” معروف هستند. لایه ابر تنها حدود 50 کیلومتر (31 مایل) عمق دارد و حداقل از دو طبقه ابر تشکیل شده است: یک عرشه ضخیم پایین و یک منطقه نازک تر.

Atmospheres:

Earth’s atmosphere is made up of five main layers – the Troposphere, the Stratosphere, the Mesosphere, the Thermosphere, and the Exosphere. As a rule, air pressure and density decrease the higher one goes into the atmosphere and the farther one is from the surface. However, the relationship between temperature and altitude is more complicated, and may even rise with altitude in some cases.

The troposphere contains roughly 80% of the mass of Earth’s atmosphere, with some 50% located in the lower 5.6 km (3.48 mi), making it denser than all its overlying atmospheric layers. It is primarily composed of nitrogen (78%) and oxygen (21%) with trace concentrations of water vapor, carbon dioxide, and other gaseous molecules.

Nearly all atmospheric water vapor or moisture is found in the troposphere, so it is the layer where most of Earth’s meteorological phenomena (clouds, rain, snow, lightning storms) take place. The one exception is the Thermoposphere, where the phenomena known as Aurora Borealis and Aurara Australis (aka. The Northern and Southern Lights) are known to take place.

As already noted, Jupiter’s atmosphere is composed primarily of hydrogen and helium, with trace amounts of other elements. Much like Earth, Jupiter experiences auroras near its northern and southern poles. But on Jupiter, the auroral activity is much more intense and rarely ever stops. The intense radiation, Jupiter’s magnetic field, and the abundance of material from Io’s volcanoes that react with Jupiter’s ionosphere create a light show that is truly spectacular.

Jupiter also experiences violent weather patterns. Wind speeds of 100 m/s (360 km/h) are common in zonal jets, and can reach as high as 620 kph (385 mph). Storms form within hours and can become thousands of km in diameter overnight. One storm, the Great Red Spot, has been raging since at least the late 1600s. The storm has been shrinking and expanding throughout its history; but in 2012, it was suggested that the Giant Red Spot might eventually disappear.

Jupiter is perpetually covered with clouds composed of ammonia crystals and possibly ammonium hydrosulfide. These clouds are located in the tropopause and are arranged into bands of different latitudes, known as “tropical regions”. The cloud layer is only about 50 km (31 mi) deep, and consists of at least two decks of clouds: a thick lower deck and a thin clearer region.

همچنین ممکن است یک لایه نازک از ابرهای آبی در زیر لایه آمونیاک وجود داشته باشد، همانطور که توسط رعد و برق های شناسایی شده در جو مشتری مشهود است، که می تواند ناشی از قطبیت آب باشد که جداسازی بار مورد نیاز برای رعد و برق را ایجاد می کند. مشاهدات این تخلیه های الکتریکی نشان می دهد که آنها می توانند تا هزار برابر قوی تر از آنچه در اینجا روی زمین مشاهده می شود، باشند.

There may also be a thin layer of water clouds underlying the ammonia layer, as evidenced by flashes of lightning detected in the atmosphere of Jupiter, which would be caused by the water’s polarity creating the charge separation needed for lightning. Observations of these electrical discharges indicate that they can be up to a thousand times as powerful as those observed here on the Earth.

ماه ها

زمین تنها یک ماهواره دارد که به دور آن می چرخد، ماه. وجود آن از دوران ماقبل تاریخ شناخته شده است و نقش عمده ای در سنت های اساطیری و نجومی همه فرهنگ های بشری داشته و تأثیر قابل توجهی بر جزر و مد زمین دارد. در دوران مدرن، ماه همچنان به عنوان نقطه کانونی برای تحقیقات نجومی و علمی و همچنین اکتشافات فضایی عمل می کند.

در واقع، ماه تنها جرم آسمانی خارج از زمین است که انسان ها در واقع روی آن راه رفته اند. اولین فرود روی ماه در 20 ژوئیه 1969 انجام شد و نیل آرمسترانگ اولین کسی بود که پا بر روی سطح زمین گذاشت. از آن زمان، در مجموع 13 فضانورد به ماه رفته اند، و تحقیقاتی که آنها انجام داده اند در کمک به ما برای یادگیری در مورد ترکیب و شکل گیری آن کمک کرده است.

به لطف بررسی سنگ‌های ماه که به زمین بازگردانده شده‌اند، نظریه غالب بیان می‌کند که ماه تقریباً 4.5 میلیارد سال پیش از برخورد بین زمین و جسمی به اندازه مریخ (معروف به Theia) ایجاد شد. این برخورد ابر عظیمی از زباله را ایجاد کرد که شروع به چرخش سیاره ما کرد که در نهایت به هم پیوستند و ماه را که امروز می بینیم تشکیل دادند.

Moons:

Earth has only one orbiting satellite, The Moon. It’s existence has been known of since prehistoric times, and it has played a major role in the mythological and astronomical traditions of all human cultures and has a significant effect on Earth’s tides. In the modern era, the Moon has continued to serve as a focal point for astronomical and scientific research, as well as space exploration.

In fact, the Moon is the only celestial body outside of Earth that humans have actually walked on. The first Moon landing took place on July 20th, 1969, and Neil Armstrong was the first person to set foot on the surface. Since that time, a total of 13 astronauts have been to the Moon, and the research that they carried out has been instrumental in helping us to learn about its composition and formation.

Thanks to examinations of Moon rocks that were brought back to Earth, the predominant theory states that the Moon was created roughly 4.5 billion years ago from a collision between Earth and a Mars-sized object (known as Theia). This collision created a massive cloud of debris that began circling our planet, which eventually coalesced to form the Moon we see today.

ماه یکی از بزرگترین ماهواره های طبیعی در منظومه شمسی است و دومین ماهواره از نظر چگالی در بین ماهواره هایی است که چگالی آنها مشخص است (پس از ماهواره مشتری Io). همچنین به صورت جزر و مدی با زمین قفل شده است، به این معنی که یک طرف دائماً رو به ما است در حالی که طرف دیگر رو به دور است. سمت دور، که به “سمت تاریک” معروف است، تا زمانی که کاوشگرهایی برای عکسبرداری از آن فرستاده شدند، برای انسان ناشناخته باقی ماند.

از سوی دیگر، منظومه جویان دارای 67 قمر شناخته شده است. چهار قمر بزرگ به نام قمرهای گالیله ای شناخته می شوند که به نام کاشف خود گالیله گالیله نامگذاری شده اند. آنها عبارتند از: Io، فعال ترین جسم آتشفشانی در منظومه شمسی ما. اروپا، که مشکوک به داشتن یک اقیانوس زیرسطحی عظیم است. گانیمد، بزرگترین قمر منظومه شمسی ما؛ و Callisto، که همچنین تصور می‌شود اقیانوس زیرسطحی دارد و برخی از قدیمی‌ترین مواد سطحی منظومه شمسی را در خود دارد.

سپس گروه درونی (یا گروه Amalthea) وجود دارد که از چهار قمر کوچک تشکیل شده است که قطر آنها کمتر از 200 کیلومتر است، در شعاع های کمتر از 200000 کیلومتر می چرخند و دارای تمایل مداری کمتر از نیم درجه هستند. این گروه شامل قمرهای متیس، آدراستیا، آمالتیا و تبه است. این قمرها همراه با تعدادی از ماه‌های درونی که هنوز دیده نشده‌اند، سیستم حلقه‌ای ضعیف مشتری را پر کرده و حفظ می‌کنند.

مشتری همچنین دارای آرایه‌ای از ماهواره‌های نامنظم است که به طور قابل ملاحظه‌ای کوچک‌تر هستند و مدارهای دورتر و غیرعادی‌تری نسبت به سایرین دارند. این قمرها به خانواده‌هایی تقسیم می‌شوند که از نظر مدار و ترکیب شباهت‌هایی دارند و اعتقاد بر این است که عمدتاً نتیجه برخورد اجرام بزرگی است که توسط گرانش مشتری گرفته شده‌اند.

The Moon is one of the largest natural satellites in the Solar System and is the second-densest satellite of those whose densities are known (after Jupiter’s satellite Io). It is also tidally locked with Earth, meaning that one side is constantly facing towards us while the other is facing away. The far side, known as the “Dark Side”, remained unknown to humans until probes were sent to photograph it.

The Jovian system, on the other hand, has 67 known moons. The four largest are known as the Galilean Moons, which are named after their discoverer, Galileo Galilei. They include: Io, the most volcanically active body in our Solar System; Europa, which is suspected of having a massive subsurface ocean; Ganymede, the largest moon in our Solar System; and Callisto, which is also thought to have a subsurface ocean and features some of the oldest surface material in the Solar System.

Then there’s the Inner Group (or Amalthea group), which is made up of four small moons that have diameters of less than 200 km, orbit at radii less than 200,000 km, and have orbital inclinations of less than half a degree. This groups includes the moons of Metis, Adrastea, Amalthea, and Thebe. Along with a number of as-yet-unseen inner moonlets, these moons replenish and maintain Jupiter’s faint ring system.

Jupiter also has an array of Irregular Satellites, which are substantially smaller and have more distant and eccentric orbits than the others. These moons are broken down into families that have similarities in orbit and composition, and are believed to be largely the result of collisions from large objects that were captured by Jupiter’s gravity.

رضا زمانی

درس ۱- تفاوت سیاره مشتری با زمین