رضا زمانی

The Apple Tree and the Farmer:

درخت سیب و کشاورز:

Once upon a time, there lived a farmer in a village, beside a forest. He had a big garden that had an old apple tree and other plants, trees and beautiful flowers. When the farmer was a little boy, he spent much of his time playing with the apple tree. Those days, the apple tree had given the choicest of apples to him. However, as time passed, the apple tree became old and stopped bearing fruits.

روزی روزگاری در دهکده ای کنار جنگل، کشاورز زندگی می کرد. او باغ بزرگی داشت که یک درخت سیب کهنسال و گیاهان دیگر، درختان و گلهای زیبا داشت. زمانی که کشاورز پسر کوچکی بود، بیشتر وقت خود را صرف بازی با درخت سیب می کرد. آن روزها درخت سیب بهترین سیب را به او داده بود. اما با گذشت زمان، درخت سیب پیر شد و دیگر میوه نداد.

Now that the farmer was not getting any apples from the tree, he decided that the tree was useless. Therefore, he decided to cut the tree and use its wood to make some new furniture. He felt that since the tree was old and huge, he did not have to cure it, and it would make great furniture. He forgot that as a boy, he had spent his entire childhood climbing the tree and eating its apples.

حالا که کشاورز هیچ سیبی از درخت نمی گرفت، به این نتیجه رسید که درخت بی فایده است. از این رو تصمیم گرفت درخت را قطع کند و از چوب آن برای ساخت مبلمان جدید استفاده کند. او احساس می کرد که از آنجایی که درخت پیر و بزرگ است، مجبور نیست آن را درمان کند و مبلمان عالی می سازد. او فراموش کرده بود که به عنوان یک پسر، تمام دوران کودکی خود را با بالا رفتن از درخت و خوردن سیب های آن گذرانده است.

Now the apple tree was home to several little animals in the neighborhood. This included squirrels, sparrows and a huge variety of birds and insects. When the farmer took his axe and began chopping the tree, all the little animals came rushing down.

حالا درخت سیب خانه چندین حیوان کوچک در محله بود. این شامل سنجاب ها، گنجشک ها و انواع زیادی از پرندگان و حشرات بود. وقتی کشاورز تبر خود را گرفت و شروع به بریدن درخت کرد، همه حیوانات کوچک با عجله پایین آمدند.

They all began to plead with the farmer. They gathered round the farmer and said, “Please don’t cut the tree. We used to play with you when you were small, under this very tree. This is our home and we have no other place to go”.

همه آنها شروع به التماس با کشاورز کردند. دور کشاورز جمع شدند و گفتند: “لطفاً درخت را نبرید. ما وقتی کوچک بودی، زیر همین درخت با تو بازی می کردیم. اینجا خانه ماست و جای دیگری برای رفتن نداریم.”

The farmer was adamant. He raised his axe and the commotion grew.

کشاورز مصمم بود. تبرش را بالا آورد و هیاهو زیاد شد.

“Please don’t chop and destroy my home and kids,” cried the squirrel.

سنجاب فریاد زد: “لطفا خانه و بچه های من را خرد نکنید و خراب نکنید.”

“Please don’t chop and destroy my nest,” cried the little birds.

پرندگان کوچولو فریاد زدند: “لطفا لانه مرا خرد نکنید و خراب نکنید.”

“Please don’t cut the apple tree,” cried the grasshopper.

ملخ فریاد زد: لطفا درخت سیب را نبرید.

The farmer, however, forgot his childhood and his animal friends. He began to chop the tree harder. All the little animals became desperate, and wanted to protect the apple tree at any cost.

کشاورز اما دوران کودکی و دوستان حیوان خود را فراموش کرد. او با شدت بیشتری شروع به بریدن درخت کرد. همه حیوانات کوچک ناامید شدند و می خواستند به هر قیمتی از درخت سیب محافظت کنند.

The little animals said, “We will sing for you when you are toiling away in the fields. We will look after your little boy. He will not cry, but instead will be entertained and happy. You will like our songs and will not feel tired.”

حیوانات کوچولو گفتند: “وقتی در مزارع زحمت می کشی برایت آواز می خوانیم. ما از پسر کوچکت مراقبت می کنیم. او گریه نمی کند، بلکه سرگرم و شاد خواهد شد. از آهنگ های ما خوشت می آید و احساس خستگی نخواهی کرد.”

However, their cries for help fell on deaf ears. Despite all their requests, the farmer continued to chop down the tree.

با این حال، فریاد کمک آنها بر سر زبان ها افتاد. با وجود تمام درخواست‌هایشان، کشاورز به کندن درخت ادامه داد.

All of a sudden, he noticed something shiny. On inspecting it, he realized that it was a beehive, full of honey. He took a little and put it in his mouth. The taste of the honey woke up the little boy in him. Suddenly, the memories of his childhood came rushing back. The honey tasted so good that he wanted more. It brought a sense of happiness to him. He smiled and exclaimed, “This tastes amazing.”

ناگهان متوجه چیزی براق شد. با بازرسی متوجه شد که کندویی پر از عسل است. کمی برداشت و در دهانش گذاشت. طعم عسل پسر کوچک درون او را بیدار کرد. یکدفعه خاطرات کودکی اش به سرعت برگشت. طعم عسل آنقدر خوب بود که بیشتر می خواست. حس خوشبختی را برای او به ارمغان آورد. او لبخندی زد و فریاد زد: “این طعم فوق العاده ای دارد.”

Realizing the change in the farmer’s attitude, the little animals spoke in unison: The bee said, “I will always provide you with sweet honey.” The squirrel said, “I will share any amount of nuts that you want.” The birds cried, “We will sing as many songs as you want.”

حیوانات کوچک که متوجه تغییر نگرش کشاورز شدند، یکصدا صحبت کردند: زنبور عسل گفت: “من همیشه به شما عسل شیرین خواهم داد.” سنجاب گفت: هر مقدار آجیل بخواهی تقسیم می کنم. پرنده ها فریاد زدند: «هرچقدر بخواهی آواز خواهیم خواند.»

Finally, the farmer realized his folly, and put down his axe. He understood that the tree was home to many lovely animals that provided him with so many things. He wanted his little boy to have the childhood that he had.

سرانجام کشاورز به حماقت خود پی برد و تبر خود را زمین گذاشت. او فهمید که این درخت خانه بسیاری از حیوانات دوست داشتنی است که چیزهای زیادی برای او فراهم می کند. او دوست داشت پسر کوچکش همان دوران کودکی خود را داشته باشد.

The farmer realized that the apple tree was not that fruitless. The little boy in him saved the apple tree.

کشاورز متوجه شد که درخت سیب آنقدرها هم بی ثمر نیست. پسر کوچک درونش درخت سیب را نجات داد.

He threw away the axe and said to the little creatures, “I promise that I would never cut this tree. I have realized my mistake and you all can now live in peace and harmony.”

او تبر را دور انداخت و به موجودات کوچک گفت: “قول می دهم که هرگز این درخت را قطع نکنم. من به اشتباه خود پی برده ام و همه شما اکنون می توانید در صلح و آرامش زندگی کنید.”

The little creatures thanked the bee profusely. If the farmer had not found the beehive, they would have been homeless by now. They continued living happily in the old apple tree.

موجودات کوچک بسیار از زنبور عسل تشکر کردند. اگر کشاورز کندوی عسل را پیدا نکرده بود، تا به حال بی خانمان شده بودند. آنها با خوشحالی در درخت سیب کهنسال به زندگی ادامه دادند.

Moral: Each and every living thing in nature is of some use: we should not destroy any living thing.

اخلاق: هر موجود زنده ای در طبیعت مفید است: ما نباید هیچ موجود زنده ای را نابود کنیم.